مردی برای همیشه

بنی آدم اعضای یکدیگرند ... که در آفرینش زیک گوهرند .... نمی دانم از کدامین کلام شیخ اجل بگویم . این که بگوییم کدامین ادیب و شاعر و سخن پرور ایران بهتر است و آثار به جا مانده از او غنی تر,  صحیح به نظر نمی رسد . هریک از بزرگان ما جایگاه خود را دارند . فردوسی با کلام گهر بار خود زنده کننده زبان شیرین پارسی و به بیان بهتر حافظ و نگهبان این زبان بوده است . حافظ با زیبا ترین اشعار و کلامی نغز جامه ریا و تزویر را به آتش کشیده گویی که ملایان دوروی امروز ایران  را به تصویر کشیده است و اما سعدی .. شاعر , نویسنده , ادیب وجهانگرد بزرگ , گلستانی از خود بر جای نهاده که وقتی آن را می گشایی و هر کلامش را می خوانی گویی که برای تمام فصلها و نسلها نوشته شده است . به زبانی سهل و ممتنع . روان می گوید و چون او کسی نگوید . فرق سعدی با دیگربزرگان در این است که سعدی نه تنها می نویسد بلکه می گوید .  وقتی که  خاطراتش را می نویسد و از سفر هایش می گوید گویی که درکنار ماست و از زمان حاضر می گوید .  انگار گذشته را به آینده پیوند می دهد . انسان همان انسان است گویی که تغییری نکرده. نیاز ها و خواسته ها و عکس العملهایش همان است .. زمانه همان زمانه است . فقط ماشین جای اسب نشسته است .  بسیار سفر باید تا پخته شود خامی .. صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی . و او رنج سفر را به جان خریده با تجربه خود آثاری نفیس و گرانبها از خود بر جای نهاده است . در رفتن جان از بدن , گویند هر نوعی سخن , من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود .. چه زیبا  پرواز مرغ جان را به آینه خیال سپرده است . خیالی که برای او یک واقعیت بود . ... ای هنرها نهاده بر کف دست ..عیبها را گرفته زیر بغل.. تا چه خواهی خریدن ای مغرور.. روزدرماندگی به سیم دغل . هنوز هم هستند و خواهند بود انسانهایی که با غرور و خود خواهی و ریاکاری و حسد و خود بر تر بینی  تنها خود را در آینه زندگی می بینند غافل از آن که سعدیها نیز رفته اند از آنان چه بر جای خواهد ماند .؟!.. سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آنست که نامش به نکویی نبرند . بر پشت دست پادشاهان و شیوخ بوسه زدن چه فایده ای دارد که امروز حتی به عنوان مردگان از آنان یاد نمی گردد . نبیند مدعی جز خویشتن را .. که دارد پرده پندار در پیش . گرت چشم خدا بینی ببخشند .. نبینی هیچ کس عاجز تر از خویش . سعدی نغز و طنز را به گونه ای در کنار هم قرار داده که  به نظر من او را مشهور ترین شاعر و نویسنده مردمی نموده .. به زبان مردم و از درددل آنها می گوید . از احساسات و خواسته های آنها . سعدی یک روان شناس است . به خوبی می داند با هر کس چه بر خوردی داشته باشد و خصلت او چگونه است و در موردش چه بگوید . .. میان دوکس جنگ چون آتش است .. سخن چین بد بخت هیزم کش است .. کنند این و آن خوش دگر باره دل .. وی اندر میان کور بخت وخجل .... باران رحمت بی حسابش همه را رسیده وخوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندردووظیفه روزی خواران به خطای منکر نبرد . آری خداوند می بخشد حتی بارها و سالها آبروی گنه کاران را محفوظ می دارد اما بندگان پند نمی گیرند و در پی هتک حرمت یکدیگرند و در پی لقمه ای نان شرف خود را می فروشند و بر انسانیت پای می گذارند . سعدیا ! تو بزرگی . تو نکونامی   مردان نیک هرگز نمی میرند . بیایید تا تنها به این نبالیم که بر سر در سازمان ملل نوشته شده بنی آدم اعضای یکدیگرند .. بیایید به این ببالیم که می توانیم اعضای یک پیکر باشیم و درد های دیگران را درد های خود بدانیم . . احساس کنیم که تنها نیستیم وتنها نیستند .. سعدیا!روانت شاد . یادت گرامی باد ! ما می میریم و تو همچنان زنده خواهی بود زنده خواهی ماند . وباز هم با گلستان گل آذین بهشتی گونه خود , گلستانه برای گلهای زندگی خواهی خواند تا به جاودانگی رسند ... آری گلهای گلستان تو هرگز پر پر نخواهد شد آن چنان که طراوت بوستان تو هرگز اسیر طوفان زمانه نمی گردد . ... پایان .. نویسنده ... ایرانی